1.1.17
İsterik kahkahalarla ayaklarımın altındaki şehir ışıklarına doğru mutlu yıllar nidaları atmak yansıtır halimi, anlatır derdimi. Zevk duyduğum, mazoşist yönüme denk gelen bir hissiyat bu. Tanrının huzuruna çıkıp canımı almasını rica ettiren cesaretsizlikle yoğurulmuş delice acılardan değil. Saatin 12'yi vurmasıyla birlikte belirsizlikle dolu günlerin açtığı kollara bağlı dikenlerin büyük bir hasret çekmişçesine etime saplanışı hissiyatı bu. Sevimliliğin öfkeyi tetiklediğini kanıtlamış birileri, ben de türlü duyguları denediğim laboratuvarımda, odamın şu dört duvarının etrafında sevgisizliğin bu hissiyatı tetiklediğini buldum. Bir daha asla başıma gelmeyeceğini söylerken hayatım boyunca bunu söylediğim anın en emin olduğum an olmasını sağlayan sevginin sevgisizliği. İşte buluş üzerine yazdığım bu satırlar pek de bilimsel olmayan bir belge ya da uzaklarda bir yerlerde aynı hissi yaşayanlar için devrime dökülmekten uzak bir hissi manifesto. Zaten ben hiçbir zaman bilimsel de olamadım, mantıksızlıklarımla geldim bu yeni yılın ilk gününe, geri dönüşü olmayan bir yolu pişmanlıklarımla teptim, en büyük zararı her daim kendime verdim. Zaten ben hiçbir zaman devrimci de olamadım. İmkansızlıklar tarafından itildiğim bu belirsizlik çukurundan çıkamamakla kendimi suçlamamak iyimserlik olur, kendimi dondurucu soğukta uyku vasıtasıyla ölüme davet edilen uykusuz biri gibi hissederken, herkese mutlu yıllar, en çok da sana, aslında bakarsan bu dileğe ihtiyacın da yok zira benim olmadığım yerde sana mutluluk var ve ben şu an hiç olmadığım kadar yokum.
