Karmakarışık bir hal, hiçbir şeye ilgim yok. Az evvel aylardır düşlediğim bir şeyi yapıp sonatın devamını mı yazayım dedim ama o da kaldı zaten Tolstoy yazdığı eserin tarafımca devam ettirilmeye çalışıldığını duysaydı eseri yazdığına lanet ederdi muhtemelen. Dün 12 saat kadar uyudum. Artık uyumak hiçbir şey yapamadığım arada benim için en güzel ilaç. Mesela şu anda da uykumun olmasını ve uyuyabilmeyi çok isterdim ama uykum yok. Kendimle başbaşa kalmaktan nefret ediyorum ama bunu yapmak zorundayım. Bunun ömrümün geri kalanı boyunca devam edeceğini düşünmek korkutucu ama önümde beni bekleyen 1-2 senelik dar zaman diliminde bunu yaşamak daha özel ama daha güçlü bir korku. Dışarıdan bir göz olup bunları okusam mesela kendime tanık olsam bir başkası gibi çok sıkılırdım. İnsanlar bu halin benim kendi yarattığım, kendi kendimi zorladığım bir şey olduğunu düşünüyor ya işte benim en çok zoruma giden de bu. Çünkü tamam ben anormal bir insanım belki, belki acıdan zevk duyduğum anlar oluyor ama bunu hayatımın ana teması yapacak kadar da deli olmadım. Zaten gerçekten bir gün bu kadar deli olursam beni akıl hastanesinin bir hücresine kapatıp ölmemi beklemekle cezalandırmalı insanlar, zaten gerçekten bir gün bu kadar deli olursam insanlığa ihanet etmiş bir suçlu olurum. İşte ben o kadar deli olmadım, insanların bu düşüncesi de bana yapılan binbir haksızlıktan bir tanesi. Haksızlıklarla başa çıkmaktan yoruldum. Şu an hiçbir şey yapamayacak kadar dağınığım. Artık somutluklara lüzum yok, artık kumdan kalelerimi dağıtmak için bir tekmeye de, benim kendi rüzgarlarım yeter.
Senin çiçeklerin,
senin umutların var,
senin her daim ileriyi gösteren hayallerin,
senin katiyen bana dönmeyen düşüncelerin,
senin mutlulukların var,
senin mutsuzlukların anlık,
benim mutsuzluklarım hayatım,
benim mutluluklarım anlık,
benim ısrarla senden uzaklaşmayan düşüncelerim,
benim her daim geriye dönük pişmanlıklarım,
benim umutsuzluklarım var
benim sonsuz griliklerim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder